Nie ma piękna, jeśli w nim leży krzywda człowieka. Nie ma prawdy, która tę krzywdę pomija. Nie ma dobra, które na nią pozwala.

Nad nami noc, goreją gwiazdy,
dławiący, trupi nieba fiolet.
Zostanie po nas złom żelazny
i głuchy, drwiący śmiech pokoleń.

Uśmiecham się i myślę, że człowiek zawsze na nowo odnajduje człowieka -
przez miłość. I że to jest rzecz najważniejsza i najbardziej trwała w życiu ludzkim.

Kto ma dobre plecy, temu trudno nogę podstawić.

Szkoda poety, który idzie w tłum. Tłum nie szuka poezji. Krok tłumu nie jest rytmem wiersza.

...i może trzeba przyszłym losom
dać się jak kamień z gór potoczyć
i widzieć świat, jak widzi posąg,
co ma kamienne, martwe oczy?

Pamiętasz, jak lubiłem Platona. Dziś wiem, że kłamał. Bo w rzeczach ziemskich nie odbija się ideał, ale leży ciężka, krwawa praca człowieka. To myśmy budowali piramidy, rwali marmur na świątynie i kamienie na drogi imperialne, to myśmy wiosłowali na galerach i ciągnęli sochy, a oni pisali dialogi i dramaty, usprawiedliwiali ojczyznami swoje intrygi, walczyli o granice i demokracje. Myśmy byli brudni i umierali naprawdę. Oni byli estetyczni i dyskutowali na niby. Nie ma piękna, jeśli leży w nim krzywda człowieka. Nie ma prawdy, która tę krzywdę pomija. Nie ma dobra, które na nią pozwala.