Nigdy nie wiesz, ile czasu ci zostało.

Wiedziałam,że wszystko zacznie się od końca i że koniec oglądany tymi oczami będzie jak śmierć.Uprzedzono mnie.

To że nie piję wina - nie znaczy jeszcze, że nie mogę upajać się jego bukietem.

Nie obchodzi mnie ta twarz, tylko jej wyraz. Nie obchodzi mnie ten głos, tylko to, co mówisz. Nie obchodzi mnie to jak w tym ciele wyglądasz, tylko co nim robisz. TY jesteś piękna.

Żyłam bez celu, a więc tak, jakby mnie nie było.

Boję się tylko tego, że mogę cię stracić.

Byłam podekscytowana i nieco mnie to przerażało. Wiedziałam, co jest grane. Nie było mi spieszno ani chłonąć wiedzę, ani gwarzyć z nowymi znajomymi. Jeśli chciałam być wobec siebie szczera, musiałam przyznać, że cieszę się strasznie na myśl o kolejnym dniu w szkole, ponieważ nie mogę się doczekać ponownego spotkania z Edwardem Cullenem. Bardzo to było niemądre z mojej strony.

[...] Byłem jak narkoman, któremu kończyły się zapasy. Dzień, w którym miałem zacząć przymusowy odwyk zbliżał się nieubłaganie i im więcej miałem strzelić sobie działek tym bardziej miałem później cierpieć.

Nie wierzyłam, że taki stan rzeczy będzie trwały. Stąpałam po cienkim lodzie - w każdej chwili mogłam na powrót znaleźć się w mrocznych głębinach.

A potem tak wyraźnie, gdyby groziło mi straszliwe niebezpieczeństwo, usłyszałam głos Edwarda - jego aksamitny szept:
-Bądź szczęśliwa.

Próbowałam zepchnąć swój nowy sen na krańce świadomości, skąd nie miałby szans wyrwać się, by znowu mnie nawiedzić.