Człowiek to metafora.

Stać się człowiekiem to sztuka.

Dla kochanków śmierć jest nocą poślubną.

Promień światła rozszczepia się jeszcze na coś zupełnie innego niż barwy. A przynajmniej jest on zdolny do takiego uduchowienia, w którym dusza rozszczepia się na właściwe sobie barwy. Komuż nie przyjdzie na myśl spojrzenie kochanków?

Tajemna droga wiedzie do wnętrza.

Upojenie zmysłów ma się tak do miłości, jak sen do życia.

Dziecko to uwidoczniona miłość.

Błądzenie jest koniecznym instrumentem prawdy.

Poezja leczy rany, jakie zadaje rozum.

Los i dusza to nazwy tego samego pojęcia.

Sztuka jest dopełnieniem natury.

Prawda jest formą pozoru, pozór - formą prawdy.

Teatr jest aktywną refleksją nad samym sobą.

Śmierć gotuje koniec jedynie egoizmowi.

Świat jest sumą tego, co przeminęło.

Jesteśmy bliscy ocknienia, gdy nam się śni, że śnimy.

Pozór jest duchem. Prawda materią.

Historia stanowi jedną wielką anegdotę.

Przekładać to tyle, co tworzyć własne dzieła, tylko trudniej.

Niewinność jest instynktem moralnym.

Istota choroby jest tak niejasna, jak istota życia.

Najwyższe dobro zawiera się w sile wyobraźni.

Dla człowieka prawdziwie religijnego nic nie jest grzechem.

Co człowiek kocha, to znajduje wszędzie.

Mądrość jest harmonią.

Życie nabiera wartości dzięki miłości.