Jedyny dramat człowieka to brak stosunku do wieczności, do tajemnicy bytu.

Próżność - to najżałośniejsza postać miłości do ludzi, którą, gdy nie stać nas na samych siebie, każe nam żyć nie tyle dla drugich, ile przez drugich i w oczach drugich.

U nas nieraz tak bywa, że im co mniej święte, tym więcej poświęcone.

Nikt nie przyznaje się chętnie do siebie takiego, jakim go widzą inni ludzie.

Polacy są od improwizacji, może to jest nasze nieszczęście, ale jakby i tego nie było, niewiele by zostało.

Twórczość bywa rekompensatą, choć czasem bardzo utajoną, z bardzo skrywanych braków i utrat płynącą jak z podziemnego źródła.