Dobroć serca obejmuje obszar większy aniżeli szerokie pole sprawiedliwości.

Los objawia nam swoje życzenia, ale na swój sposób.

Gdyby wszystkie małpy potrafiły się nudzić, zostałyby ludźmi.

Kto ma siłę, ma i prawo.

Największym szczęściem myślącego człowieka jest pogłębienie tego, co można pogłębić i z pokorą przyjąć to, czego pogłębić nie można.

Nowej prawdzie nic nie szkodzi bardziej niż dawny błąd.

Życia w wolności wart tylko, kto sobie wywalczać musi je na każdy dzień.

Łatwo się nauczyć panowania, trudniej rządzenia.

Świat jest tylko więzieniem.

Biada temu, kto nadużywa przewagi, jaką nad sercem drugiego posiada, w tym celu, by pozbawić go radośc, kiełkującej na dnie jego serca.

Ten tylko zasługuje na wolność i życie, kto co dzień musi je zdobywać.

Natura stale z nami rozmawia, ale nie zdradza nam swych praw.

Pewnym swojej wiedzy jest się tylko wtedy, kiedy się wie mało; razem z wiedzą rosną wątpliwości.

Klasycznym jest to, co zdrowe; romantycznym jest to, co chore.

Nowi poeci zbyt wiele wody wlewają do atramentu.

Wszechpotężna jest miłość, która wszystko tworzy, wszystko ochrania.

Barwa jest umiarkowanym światłem.

Chcecie wyzwolić się od prawdy? Zduście ją słowami.

Architektura weneckiego kościoła Świętego Marka dorównuje w swej głupocie wszystkiemu, czego uczono i dopuszczano się pewno w jego murach.

Kwiaty są pięknymi słowami i hieroglifami natury, którymi daje nam ona poznać, jak bardzo nas kocha.

Ludzie są jak garnki pływające, które wzajem uderzają o siebie.

Najlepszym rządem jest ten, który nas uczy rządzić się samym.

Wszelka teoria jest szara, a zieleni się tylko złote drzewo życia.

Wszystkie znane moje utwory są tylko ułomkami wielkiej spowiedzi.

Zmysły nie łudzą, ale łudzi sąd.

Kto ma słuszność i cierpliwość, tego czas nadejdzie.

Ustawy i prawa dziedziczą się jak chroniczne choroby.

Moralność w praktyce to przeważnie zła wola i zawiść.

Wszelka, mój bracie, teoria jest szara,
Zielone zaś jest życia drzewo złote.
Grau, teurer Freund, ist alle Theorie
Und grün des Lebens goldner Baum. (niem.)

To, co wiecznie kobiece, pociąga nas wzwyż.

Każde rozwiązanie problemu jest nowym problemem.

O, tak znikomy jest człowiek, że nawet tam, gdzie ma prawdziwą pewność swego istnienia, tam gdzie jego obecność oddziaływa niezaprzeczalnie i wyciska pieczęć w pamięci, w duszy jego ukochanych, że i tam zgasnąć, zniknąć musi, i to tak prędko!

Nie ma wartości równej wartości czasu.

Na początku był czyn!

Pobożność nie jest celem w ale jedynie środkiem osiągnięcia najwyższej kultury przez najczystszy pokój ducha.

Życie nieczynne jest to śmierć przed zgonem.

Podobno półbogiem jest człowiek? I cóż stąd, gdy sił mu nie staje w chwili, kiedy potrzebuje ich najbardziej. Cóż mu stąd, jeśli zarówno wśród wzlotu najwyższej radości, jak i wśród pognębienia najsroższego bólu, musi powracać do onej człowieczej normy, do poziomu onej jałowej, tępej i zimnej świadomości i nie może, chociaż pragnie i tęskni zatonąć w toniach nieskończoności!

Nie wszystko godne pożądania jest osiągalne, nie wszystko godne poznania dostępne poznaniu.

Równyś duchowi, coś go pojąć zdolny, nie mnie!

A co dotyczy pewności, nie było człowieka, ni będzie,
Co by ją posiadł o bogach lub o innej jakiej bądź sprawie.
A gdyby nawet przypadkiem najtrafniej sądził, to nigdy
Sam tego świadom nie będzie: bo złuda jest wszystkich udziałem.