Cytaty autorów na literę H - Gustaw Herling-Grudziński

Nie zawsze znajduje się samotność w sercu lasów lub wśród skał. Nieszczęśliwy jest samotny wszędzie.

Boże, daj mi samotność, bo nienawidzę ludzi.

Przeprosić można kogoś, kogo się potrąciło w tramwaju a nie społeczeństwo, które się potrącało przez kilkadziesiąt lat.

Jedynie samotność jest w życiu człowieka stanem graniczącym z absolutnym spokojem wewnętrznym,z odzyskaniem indywidualności. Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności,w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata.

W przypływach uniesienia obejmował niekiedy ramionami drzewa w lesie, zaklinając Boga by je ożywił i dał mu choć jednego przyjaciela.

Każdy musiał mieć kogoś, wokół kogo kręciło się jego życie, dla kogo mógł działać. Bierność oznaczała pewną śmierć. Działanie było jedyną szansą przetrwania.

Podobnie jak myśl o samobójstwie, myśl o samotności bywa czasem jedyną formą protestu na jaką nas stać, gdy wszystko zawiodło, a śmierć ma w sobie jeszcze ciągle więcej grozy niż uroku.

Lepiej jest czekać, spodziewając się rzeczy nieosiągalnych nawet, niż mieć wiedzę, że się posiada nikły zaledwie cień dawnych pragnień.

Umarliśmy już dawno, a tylko nie chcemy się do tego przyznać.

Człowiek potrzebuje jednego - kogoś do kochania. Jeśli mu tego nie dasz, daj mu chociaż nadzieję. A jeśli nie możesz dać nadziei, daj coś do roboty.

O ile nadzieja może być często jedyną treścią życia, o tyle jej spełnienie staje się czasem trudną do zniesienia męką.

Ale czy może być większa tortura niż nagłe uświadomienie sobie, że ta nadzieja była tylko złudzeniem podnieconych zmysłów?

Konfrontacja marzenia z rzeczywistością wypadała zawsze na korzyść marzenia.

Człowiek nie może żyć, nie wiedząc, po co żyje.

Są tajemnice, które łączą, są jednak i takie, które w wypadku klęski na zawsze - dzielą.

Ostatecznie czym jest nadzieja? Bezsilnym buntem przeciw rozpaczy. Kto twierdzi, że nie można żyć bez nadziei, twierdzi po prostu, że nie można żyć bez nieustannego buntu.

Ludzie pokonani w walce o coś w co wierzą, biorą na siebie z ochotą męczeństwo jak gorzką nagrodę swej samotności.

Oczywiście, nie udało ci się i nigdy ci się nie uda, ale znowu zdobyłeś się na wysiłek. Nie zniechęcaj się i próbuj dalej, bo tylko ten trud usprawiedliwia twoje istnienie.

Jest zawsze miejsce na nadzieję, gdy życie okazuje się czymś tak beznadziejnym, że staje się naszą wyłączną własnością.

Kiedy niebezpieczeństwo jest tak wielkie, że śmierć stała się nadzieją, rozpacz jest brakiem nadziei, że można umrzeć.

Głód jest ojcem sceptycyzmu i niedowierzania.

Żyją w nas różne osoby. I te osoby mogą nigdy w życiu nie dochodzić do głosu, ale mogą także zakrzyczeć naraz pełnym i zmienionym głosem, którego nie potrafi uciszyć nic poza powracającą falą miłosci.

Tracę nadzieję, gdy odżywa we mnie pragnienie życia. Odzyskuje ją na nowo, gdy odczuwam w sobie pragnienie śmierci.