Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po prostu nic wspólnego.

Kocham ziemię pod jego stopami i powietrze nad jego głową, i każda rzecz, której dotyka, i każde słowo, jakie wypowiada. kocham to, jak wygląda, i każdy jego uczynek, i jego samego.

Kocham ciebie, choć mnie zabijasz, lecz czy mogę wybaczyć ci to, że zabijasz siebie?

Mogłabym go zabić, a on, nawet konając, nie pomyślałby o zemście.

Gdyby wszystko inne zginęło, lecz on pozostał, ja nadal bym istniała; lecz gdyby wszystko inne trwało, a on został unicestwiony, cały wszechświat stałby mi się całkowicie obcy.

Ponieważ niedola i poniżenie, i śmierć, i nic, czym Bóg czy szatan chciałby nas pokarać, nie mogły nas rozdzielić, ty z własnej woli to uczyniłaś.

Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę życ bez mojej duszy!

W chwili kiedy jej względy by się skończyły, wydarłbym mu serce z piersi i wypił jego krew! Lecz wcześniej - nie znasz mnie, jeśli mi nie wierzysz - wcześniej sam bym prędzej umarł po kawałku, niż pozwolił, by jemu włos spadł z głowy!

Nie umiem tego wyrazić, ale z pewnością każdy człowiek zdaje sobie sprawę, że istnieje jakaś część nas samych gdzieś całkowicie poza nami. Na cóż by się zdało moje istnienie, gdyby ograniczało by się tylko do tego świata?

Ja jednego dnia potrafię więcej potęgi włożyć w moją miłość niż on przez osiemdziesiąt lat, choćby kochał całą mocą swej marnej istoty.

Błogość mej duszy zabija ciało, lecz nie wystarcza samej sobie.

Rozsądny człowiek powinien poprzestawać na towarzystwie swej własnej osoby.

Widzę niebiańską jaśniejącą chwałę i wiarę, którą świeci jednakowo.