Przeznaczenie stoi za ludźmi, welonem tajemnicy zasłonięte, i w dłoni trzyma kołczan z tysiącem zdarzeń.

Jednak w jej sercu struna jakaś uparła się drżeć przy każdym jego spotkaniu i śpiewać jej o nim w godzinach ciszy.

Wybuch miłości jest jak wybuch materii palnych. Im dłużej wstrzymywany, tym silniejszy.

Nikt nie rozumie kobiety... ona sama siebie też nie.

My zaś, którzy za cudze iluzje pokutujemy swoich już nie mamy.

Los pożycza, nie daje.

Ku celom pożądanym wiodą drogi trudne.

Tam, gdzie nikogo swego mieć nie będzie, ja będę mu swoim. Przyjacielem mu będę, bratem, w potrzebie obrońcą.

Powiedziałeś, że miłość uniewinnia i uświęca wszystko. Być może, ale nie taka, co kryje się pod ziemią i wstydzi się samej siebie. Powiedziałeś, że prawa miłości są najaśniejszymi ze wszystkich praw świata.

Kto ma innym grać pobudkę do życia, musi w samym sobie posiadać życie.

Każdy ma swoją wyspę św. Heleny, a jest nią starość.

Każdy desperuje z początku, a potem i godzi się z takim losem, jaki mu Bóg czy diabeł nasyła.

Wiedział o tym, że po widnokręgach sztuki przelatują często meteory natchnień słabych i niekorwiestych, które raz błysnąwszy nie wracją już nigdy, że w ambitnych szczególniej głowach bywają miraże natchnień, a wytęrzona ku jednemu celowi praca sprowadza czasem jeden jakiś wysilony i odradzający się nie mogący owoc...

Szczęście wywyższa, szczęście poniża,
wszystko na świecie czasowe i przemijające...
Każda rzecz by woda przepływa, by liść na
drzewie żółknie i gnije.

Służba nie drużba.