Człowiek naprawdę posiada tylko to, co jest w nim.
Człowiek naprawdę wielki nie boi się ludzi dużych.
Człowiek niczego nie może uczynić wbrew sobie.
Człowiek nie decyduje sam o pewnych różnicach. Różnice nosimy w sobie.
Człowiek nie dostrzega ważnych chwil w życiu, rozumie to dopiero wtedy, gdy jest już za późno.
Człowiek nie jest ani aniołem, ani bydlęciem, nieszczęście w tym, iż kto chce być aniołem, bywa bydlęciem.
Człowiek nie jest ani dobry, ani zły.
Człowiek nie jest bogaty tym, co posiada, lecz tym, bez czego z godnością może się obejść.
Człowiek nie jest do końca świadom zuchwałości, która kryje się w jego sercu, dopóki nie usłyszy słodkiego brzęku monet w kieszeni.
Człowiek nie jest doskonały, popełnia błędy, te błędy go nie dyskwalifikują, przecież człowiek może się pomylić.
Człowiek nie jest duszą używającą ciała, lecz kompozycją duszy i ciała.
Człowiek nie jest godny Bogu, ale nie jest niezdolny stać się Go godnym.
Człowiek nie jest istotą, którą tworzy potrzeba, lecz istotą, którą tworzy pragnienie.
Człowiek nie jest samotny! Ktoś go przecież pilnuje.
Człowiek nie jest stworzony do klęski.
Człowiek nie jest tworem okoliczności, to okoliczności są tworem człowieka.
Człowiek nie jest tylko sprawcą swoich czynów, ale przez te czyny jest zarazem w jakiś sposób twórcą siebie samego.
Człowiek nie jest w Nieskończoności jedyną istotą obdarzoną rozumem.
Człowiek nie jest w stanie dobrze pracować, gdy nie widzi sensu pracy, gdy sens ten przestaje być dla niego przejrzysty, gdy zostaje mu niejako przysłonięty.
Człowiek nie ma władzy nawet nad własnym życiem.
Człowiek nie mądrzeje na starość, ale staje się ostrożny.
Człowiek nie może żyć jak zwierzęta tylko w postawie konkretnej, ale też nie może żyć wyłącznie w postawie abstrakcyjnej.
Człowiek nie może odchodzić akurat wtedy, kiedy mu każą.
Człowiek nie może zrozumieć u innych tego, czego sam nie przeżył.
Człowiek nie musi być aniołem, by zostać świętym.
Człowiek nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc zdolny do niczego co się liczy.
Człowiek nie potrafi stwarzać z niczego, to boska umiejętność.
Człowiek nie pragnie na ziemi wiele, chciałby tylko, aby to niewiele było dobre i nie dało na siebie zbyt długo czekać.
Człowiek nie ucieknie od tego, że słyszy. Nie ucieknie, że widzi. Choćby nie chciał słyszeć, widzieć. Samo mu w uszy, w oczy wchodzi.
Człowiek nie wie, czym jest pragnienie, dopóki się nie napije.
Człowiek nie wybiera losu, to los wybiera człowieka.
Człowiek nie wybiera sytuacji, ale musi jej sprostać.
Człowiek nie żyje wyłącznie swoim życiem osobistym, jako jednostka, ale, świadomie lub nieświadomie, również życiem swojej epoki i swojego pokolenia.
Człowiek nieobyczajny nie różni się od okrutnika.
Człowiek niezdolny wybierać to już nie człowiek.
...człowiek niezmiernie lubi czuć się pokrzywdzonym...
Człowiek nigdy nie wie, jaki jest naprawdę, zmienia własne zdanie o sobie, raz siebie kocha, a raz nienawidzi.
Człowiek nigdy nie jest tak szczęśliwy, ani tak nieszczęśliwy jak sobie wyobraża.
Człowiek nigdy nie powinien być zbyt pewny, że wygrał. Zwłaszcza z losem.
Człowiek nigdzie naprawdę nie był, póki nie wróci do domu.