Nie żyje się, nie kocha i nie umiera na próbę. Prawdziwie wielki jest ten człowiek, który chce się czegoś nauczyć.

Niezłomność człowieka polega na tym, że potrafi poświęcić sprawy ważne dla spraw ważniejszych.

O losie człowieka decyduje człowiek.

O, tak znikomy jest człowiek, że nawet tam, gdzie ma prawdziwą pewność swego istnienia, tam gdzie jego obecność oddziaływa niezaprzeczalnie i wyciska pieczęć w pamięci, w duszy jego ukochanych, że i tam zgasnąć, zniknąć musi, i to tak prędko!

Od zewnątrz zachowanie człowieka jest tak wieloznaczne, że wystarczy powiedzieć tylko, jakim się jest, by żyć w ukryciu i pozostać nierozpoznanym.

Okazuje się, że jestem taki jak inni ludzie - widzę świat nie takim jaki jest, lecz jakim chciałbym go widzieć.

Ostateczną instancją dla człowieka jest człowiek, nie zaś żadna wartość absolutna.

Podobno półbogiem jest człowiek? I cóż stąd, gdy sił mu nie staje w chwili, kiedy potrzebuje ich najbardziej. Cóż mu stąd, jeśli zarówno wśród wzlotu najwyższej radości, jak i wśród pognębienia najsroższego bólu, musi powracać do onej człowieczej normy, do poziomu onej jałowej, tępej i zimnej świadomości i nie może, chociaż pragnie i tęskni zatonąć w toniach nieskończoności!

Porządność człowieka współżyje z naiwnością.

Powiadają, że człowiek jest kowalem swego losu. Ale dość często los jest kowalem, zaś poniektóry człowiek kowadłem.

Prawdziwą tragedią jest tragedia człowieka, który nigdy w życiu nie był gotów podjąć ekstremalnego wysiłku - on nigdy nie wykorzystał wszystkich swoich możliwośći, nie wzniósł się tak wysoko jak by mógł.

Prawdziwy człowiek nie osiągnie nigdy wielkości, postępując według reguł szkolnych.

Próżno powtarzać, że człowiek powinien się zadowolić spokojem. Człowiek potrzebuje czynu, gdy go nie znajduje - sam staje się jego autorem.

Przekleństwo człowieka: wszystko, co człowiek robi, jest trwalsze od niego samego.

Ptak i klatka są dla siebie stworzeni. Ale człowiek nie chce klatki mniejszej niż cały świat.

Są ludzie, którzy noszą kapelusz po to, by się mieć czym kłaniać. Nie wiadomo jednak po co oni noszą spodnie.

Sama broń nie wystarcza by utrzymać w świecie pokój. Najważniejsi są ludzie.

Samotność jest złudzeniem. Myśli człowieka krążą zawsze koło innych ludzi.

Spotkanie dwóch osobowości przypomina kontakt dwóch substancji chemicznych: jeżeli nastąpi jakakolwiek reakcja, obie ulegają zmianie.

Staraj się być człowiekiem, który zaczyna swoje życie.

Stworzenie człowieka trwa kilka miliardów lat - jego śmierć zaledwie kilka sekund.

Świat należy do ludzi, którzy mają odwagę marzyć i ryzykować, aby spełniać swoje marzenia. I starają się robić to jak najlepiej.

Szeroki jest człowiek, zbyt szeroki. Ja bym zwęził.

Szkodliwym obciążeniem dla człowieka jest przywiązywanie się do czegokolwiek, w tym i do maksym.

Szkoła doświadczenie kosztuje, ale żadna inna nie potrafi lepiej wykształcić człowieka.

Taki powinien być młody człowiek. Obojętnie czym by się zajmował, jego zapał nie powinien znać umiaru, a on sam zmęczenia.

To brak wiary w siebie sprawia, że ludzie boją się podejmować wyzwania. Ja w siebie wierzę.

To, co pogrąża człowieka, to wcale nie upadek do wody, lecz pozostawanie pod wodą.

To wielka tajemnica, jak człowiek powinien postępować, by nie zmarnować sobie życia.

Trzeba dziewięciu miesięcy, żeby stworzyć człowieka, wystarczy jeden dzień, żeby go uśmiercić.

Trzeba mieć dużo cierpliwości,by się jej nauczyć.

Trzeba sie dobrze miec na bacznosci, aby rozpoznac falszywa monete przyjazni

Tylko ludzie, którzy dobrze się czują, są dobrzy.

Tylko najszczerszy pocałunek, potrafi uspokoić człowieka, który był całe życie w nerwach...

Tylko wtedy człowiek pozna samego siebie, gdy zrozumie, że żyje nie ciałem lecz duchem.

Uczciwy człowiek nie powinnien się niczego obawiać.

Uczciwy człowiek po to żyje, aby mieć wrogów.

W ciągu całego życia człowiek nie tyle jest, ile stwarza siebie.

W nieświadomym człowieku tkwi jego tragiczny los. Jeżeli nie potrafiłeś wytępić w sobie występnych pragnień, żyją one w tobie nieświadomie, a więc - jesteś winny.

W sercu pustyni czy wśród tłumu, co za różnica? Człowiek w swej istocie jest wszędzie samotny.