Czy nie lepiej byłoby zamiast tępić zło szerzyć dobro?

Ziemi nie dziedziczymy po naszych rodzicach, pożyczamy ją od naszych dzieci.

Być człowiekiem, to czuć, kładąc swoją cegłę, że bierze się udział w budowaniu świata.

To nie ludzie ulegają zepsuciu. To psuje się w nich człowiek.

Prawdziwym przyjacielem jest ten, z którym człowiek zwiąże się liną.

W młodzieńczej twarzy lubię to właśnie, że zagraża jej starość, a w uśmiechu - że jedno słowo może go przemienić w łzy.

Zwycięstwo może osłabić jeden naród, a klęska obudzić inny z uśpienia.

Liczy się tylko takie życie, w którym jest miejsce na cierpienie i na radość.

Gniew nie oślepia, on rodzi się ze ślepoty.

Jeżeli kochasz kwiat, który znajduje sie na jednej z gwiazd, jakże przyjemnie jest patrzeć w niebo.

[...] smutek rodzi się zawsze z czasu, który upływa, a nie zostawia owocu.

Zazdrościmy tylko temu, na którego miejscu moglibyśmy się znaleźć sami.

Czytelnika nie można zniewalać, czytelnika się urzeka.

Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

Jeżeli głośno krzyczysz to znaczy, że twój język jest zbyt ubogi i krzykiem chcesz stłumić głosy innych.

Przestrzenią ducha, gdzie może on rozwinąć skrzydła, jest cisza.

Była to jedna z tych nocy, w których nie ma nadziei na świt.

Dlaczego mamy się nienawidzić? Zespala nas solidarność, niesie ta sama planeta, jesteśmy załogą tego samego statku.

Im dajesz więcej, tym większym się stajesz. Ale potrzebny jest ktoś, aby przyjmować. Bowiem dawać to nie znaczy tracić.

Powinno się sądzić ludzi wedle czynów, a nie słów.

Świat łez jest tak bardzo tajemniczy.

Burze, mgły nieraz dadzą ci się we znaki. Myśl wtedy o tych, którzy zaznali tego wszystkiego przed tobą i powtarzaj sobie tylko: skoro inni dali sobie z tym radę, można dać sobie z tym radę.

Bądź silniejszy, a będziesz miał rację.

Naucz mnie sztuki małych kroków.

Muzyk, po raz tysięczny grający tę samą melodię, gubi już jej sens.

Ukaż mi się Panie, gdyż wszystko staje się ciężkie, kiedy traci się smak Boga.

Winien jestem ci wszystko, ponieważ cię kocham.

Jeżeli nie chcesz mieć swego udziału w klęskach, nie będziesz go miał również w zwycięstwach.

Będziemy szczęśliwi dopiero wtedy, gdy uświadomimy sobie nasze zadanie, choćby najskromniejsze. Wtedy dopiero będziemy mogli spokojnie żyć i spokojnie umierać, gdyż to, co nadaje sens życiu, nadaje sens także śmierci.

To co jest przyczyną twoich najgłębszych cierpień, jest zarazem źródłem twoich największych radości.

Godzimy się z tym, że nie jesteśmy wieczni, ale nie możemy znieść tego, aby sprawy nasze i czyny utraciły nagle w naszych oczach wszelki sens. Wtedy bowiem obnaża się pustka, która nas otacza...

Pustynia nie jest tam, gdzie się na ogół sądzi.

Nie umiemy przewidywać najistotniejszego. Każdy z nas zaznał w życiu największych radości wtedy, kiedy nic ich nie zapowiadało.

Oto bowiem wielka tajemnica ludzi. Zaprzepaszczają to, co istotne, i nie wiedzą, co zaprzepaścili.

Nic nie ma sensu, jeżeli nie angażuje naszego ciała i umysłu. Przygoda spotyka nas wtedy, kiedy się w nią rzucimy.

Aby istnieć, trzeba uczestniczyć.

Pracując dla samych dóbr materialnych budujemy sobie więzienie. Zamykamy się samotni ze złotem rozsypującym się w palcach,
które nie daje nam nic, dla czego warto byłoby żyć.

Życiu trzeba stawać naprzeciw twarzą w twarz.

Dorośli nigdy nie potrafią zrozumieć. A dzieci bardzo męczy konieczność stałego objaśniania.

Nie możemy kochać domu, który nie ma swego oblicza i w którym kroki są pozbawione sensu.