Człowiek ma dwie natury: jedną własną, drugą przypisaną mu przez żonę.

Nigdy nie lubiłem być zaskoczony; kiedy ma mnie coś spotkać, wolę być na miejscu.

Wszyscy wiedzą, co to jest nieszczęście. Ono czyni człowieka bezbronnym.

Śmierć jest samotna, gdy niewola jest wspólna.

Nie wystarczy się oskarżać żeby się uniewinnić.

Jeśli rozpacz jest bez złudzeń, trzeba postępować, jakby się miało nadzieję - albo się zabić. Cierpienie nie daje żadnych praw.

Istnieje tylko jeden rodzaj wolności, a jest nim pogodzenie się ze śmiercią. Po tym, wszystko jest już możliwe. Nie mogę was zmusić do uwierzenia w Boga. Wiara w Boga oznacza dojście do porozumienia się ze śmiercią. Kiedy zaakceptujecie śmierć, wtedy problem Boga zostanie rozwiązany, nie na odwrót.

Zwątpiwszy w miłość i cnotę, zostaje jeszcze rozpusta. Doskonale zastępuje miłość, sprowadza ciszę i daje nieśmiertelność.

Dlaczego jesteśmy zawsze bardziej sprawiedliwi i wielkoduszni wobec zmarłych? Nie mamy wobec nich żadnych zobowiązań.

Zło na świecie płynie niemal zawsze z niewiedzy.

Piekło to przywilej specjalny, zastrzeżony dla tych, którzy go bardzo żądali.

W cyrku historii nie brakowało nigdy ani lwów, ani męczenników.

Nie miał pewności, że żyje, ponieważ żył jak umarły.

Człowiek nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc zdolny do niczego co się liczy.

Ludzie zaczynają sądzić, żeby sami nie byli sądzeni.

Być świętym bez Boga - oto jedynie prawdziwy problem, jaki znam.

Człowiek to jest idea i idea mizerna od chwili, kiedy odwraca się od miłości.

Rozumiem - szepnął Paneloux - to budzi bunt, ponieważ przekracza naszą miarę. Ale może powinniśmy kochać to, czego nie umiemy pojąć.

Człowiek pomniejsza siłę człowieka. Świat pozostawia ją nienaruszoną.

W początkach uwięzienia najcięższe było to, że miałem myśli wolnego człowieka.

Jeśli istnieje coś, czego można pragnąć zawsze i osiągnąć niekiedy, to jest to czułość ludzka.

Łatwiej zdobyć sukces, trudniej na niego zasłużyć.

Ludzie umierają i nie są szczęśliwi.

Ten świat jest absurdem.

Każdy nosi w sobie dżumę, nikt bowiem nie jest od niej wolny. I trzeba czuwać nad sobą nieustannie, żeby w chwili roztargnienia nie tchnąć dżumy w twarz drugiego człowieka.

Umierałem z chęci, aby być nieśmiertelnym [...]. Człowiek bawi się w nieśmiertelnego i po kilku tygodniach nie wie nawet, czy dociągnie do jutra.

Każdy żąda dla siebie niewinności, nawet jeśli miałby oskarżyć rodzaj ludzki i niebo.

Obliczyłem stan posiadania i wyciągnąłem największy zysk z moich myśli.

Każdy rewolucjonista kończy jako ciemiężca lub heretyk.

Buntuję się, więc jestem.

Ludzie sądzą, że zrobili dość nie zabijając nikogo. W rzeczywistości żaden człowiek nie może umierać w spokoju jeśli nie zrobił wszystkiego co trzeba, aby inni żyli.

Samo wdzieranie się na szczyt wystarczy, by wypełnić serce człowieka.

Prawdziwą jego chorobą była starość, a ze starości nie można wyleczyć.

[...] wojna nie jest rzeczą dobrą, skoro równie gorzko jest zwyciężyć człowieka, jak być zwyciężonym.

Czci się ludzi, którzy dokonali wielkich rzeczy. Ale bardziej jeszcze powinno się czcić tych, którzy wbrew sobie samym potrafili powstrzymać się od największych zbrodni.

Nie wolno być po stronie zarazy.

Wielkie powołania sięgają poza miejsca pracy.

Ten, który zgadza się na jakieś prawo, nie boi się sądu przywracającego go do porządku, w który wierzy. Ale największą katuszą dla człowieka jest być sądzonym bez prawa.

Nowoczesne inkwizycje sądzą jednocześnie złodzieja i uczciwego człowieka, by obciążyć drugiego zbrodniami pierwszego.

Jeśli się dużo rozmyślało o człowieku - z zawodu lub z powołania, odczuwa się niekiedy nostalgię za prymitywami. Nie ma w nich żadnych utajonych myśli.